Wanneer 'ons' verdeeldheid zaait

Is "Ons Huis" nog wel voor 'ons'?

In het hart van Bertem staat een gebouw met een naam die warmte en verbondenheid uitstraalt: Ons Huis. Ooit een plek waar de jongens van de lokale Chiro ravotten, waar het kerkkoor wekelijks repeteerde en waar je kon bloemschikken. Generaties lang was het gemeenschapsgevoel er tastbaar. Maar vandaag klinkt die naam voor vele omwonenden wrang. Het gemeenschapsgevoel van weleer is omgeslagen in een gevoel van ongeloof, teleurstelling en verdeeldheid.

Geen ruimte voor dialoog

Recent besliste het gemeentebestuur om Ons Huis om te vormen tot een jeugdhuis. Op zich is er niets mis met een plek waar jongeren zich kunnen uitleven, elkaar kunnen ontmoeten, en verantwoordelijkheid leren opnemen. Integendeel. Maar de manier waarop dit dossier tot stand kwam, roept vragen op.

Omwonenden hebben in eerste instantie geprobeerd om in overleg te gaan met het bestuur. Niet om het jeugdhuis per se tegen te houden, maar om hun bekommernissen en suggesties op tafel te leggen: over veiligheid, geluidsoverlast, parkeerdruk, en het behoud van de rustige buurt. Het bestuur wijkt niet af van de verkiezingskoers: het jeugdhuis móét er komen.

Wat werd voorgesteld als een participatief proces, voelde voor velen eerder aan als een vooraf uitgetekend traject waarbij inspraak synoniem was voor aanhoren, niet voor overwegen.

Een dure beslissing

Wat deze beslissing extra opmerkelijk maakt, is de financiële omvang ervan. De gemeente kocht Ons Huis én een aanpalende woning aan voor meer dan een half miljoen euro. De hoognodige renovatiewerken zullen de factuur nog verder aandikken.
Een forse investering, gefinancierd met gemeenschapsgeld.

Dat roept logische vragen op:

• Hoe zorgvuldig werd deze aankoop voorbereid?
• Werd er onderzocht of het jeugdhuis ook elders kon worden ondergebracht – op een plek waar minder weerstand was, of waar bestaande infrastructuur beter benut kon worden?
• Zijn de renovatiekosten en toekomstige exploitatiekosten in kaart gebracht? Wat betekent deze uitgave voor andere noden in de gemeente – zoals kinderopvang, openbare ruimte, of ondersteuning van kwetsbare inwoners?

In deze context is het extra schrijnend dat net die gemeenschap, die deze aankoop mee financiert, het gevoel heeft dat er niet naar haar geluisterd werd.

“Het bestuur investeert meer dan een half miljoen euro in een project waar een groot deel van de buurt zich niet in kan vinden. Is dat nog goed bestuur?”

Van 'ons' naar 'zij'

De echte schade in dit dossier is misschien niet het financiële, maar het maatschappelijke. Een beslissing die verdeeldheid zaait in plaats van verbinding te brengen, die het vertrouwen in het beleid ondermijnt in plaats van versterkt. Waar Ons Huis ooit stond voor samenleven en betrokkenheid, lijkt het nu een symbool te worden van verdeeldheid en onvrede.

Want als mensen zich niet meer herkennen in de beslissingen die over hun buurt genomen worden, als ze zich niet gehoord of gerespecteerd voelen, dan verschuift het verhaal van ons naar zij. En dat is precies wat hier gebeurd is.

"Een gebouw mag dan 'Ons Huis' heten, maar als het bestuur de deur sluit voor dialoog, is ‘Ons Huis’ geen thuis."

N-VA Bertem gelooft in een constructieve, participatieve oplossing

Laat ons duidelijk zijn: wij zijn niet tegen een jeugdhuis. Integendeel, we erkennen het belang van een plek waar jongeren zich kunnen ontwikkelen, zich thuis voelen en op een positieve manier betrokken raken bij het maatschappelijk leven. Maar wat wij wél vragen, is een bestuursstijl die vertrekt vanuit samenwerking in plaats van confrontatie.

Een jeugdhuis kan een meerwaarde zijn voor de hele gemeente – maar dan moet het gedragen zijn door de buurt. Participatief beleid betekent luisteren, overleggen en waar mogelijk samen zoeken naar oplossingen. Dat is niet altijd de gemakkelijkste weg, maar wel de meest duurzame.

Alleen zo bouw je aan een écht warm en verbonden Bertem.